I zhvendosur në bazat, konsensusi i ri në ekonomi shkon kështu: është mirë që qeveritë të marrin hua dhe të shpenzojnë më shumë para, për sa kohë që ata mund ta marrin atë me çmim të ulët.
Por, si një udhëzues për politikat, doktrina ka një pikë të verbër. Sepse edhe pasi argumentuan këtë pikë për disa shekuj, ekonomistët e kanë të vështirë të përcaktojnë se çfarë nxit normat e interesit afatgjata, ose të parashikojnë se ku po drejtohen.
“Fusha më e madhe e pasigurisë në çdo parashikim është me të vërtetë parashikimi i normave të interesit,” i tha Laura Tyson, një këshilltare e lartë ekonomike e administratave të Klintonit dhe Obamës për TV Bloomberg.
Këto janë pyetje thelbësore tani, për qeveritë që përpiqen të kuptojnë se sa është e sigurt të harxhosh për rimëkëmbjen pandemike dhe për investitorët që pyesin nëse rritja e këtij viti në rendimentet e bonove sovrane është një hap i vogël apo fillimi i një epoke të re.
‘Më shumë fuqi’
Për vite, vlerësimet e kostove të huamarrjes në të ardhmen kanë tendencë të jenë shumë të larta, duke çuar në parashikime të borxheve më të mëdha, dhe duke ndihmuar në parandalimin e shpenzimeve publike. Disa shqetësohen se e kundërta mund të ndodhë tani: politikanët do të rriten të vetëkënaqur në lidhje me normat e ulëta të interesit, do të marrin hua dhe do të shpenzojnë shumë, pastaj do të marrin një surprizë të keqe kur të rriten.
Por ka një shkollë të mendimit ekonomik që thotë se qeveritë dhe bankat qendrore luajnë një rol më të madh në formësimin e normave të interesit sesa pranon rryma kryesore. Përkthyer në terma praktikë, kjo do të thotë që vendet mund t’i kthejnë kostot e tyre të huamarrjes në një zgjedhje politike, në vend të një çmimi që zbulohet në treg.
Nuk është një ide e re, thotë Paul McCulley, ish-kryekonomisti në Pimco. “Banka qendrore gjithmonë ka pasur më shumë pushtet mbi normat e gjata sesa kishte menduar konsensusi,” thotë ai. “Ata thjesht nuk po e ushtronin atë.”
Banka e Japonisë ka synuar në mënyrë të qartë kostot e huamarrjes së qeverisë për vite me rradhë, nën një politikë të njohur si kontroll i kurbës së rendimentit. Australia ndoqi shembullin gjatë pandemisë.
Por bankierët qendrorë, shpesh blerësit kryesorë të borxhit sovran në ditët e sotme, kanë mënyra të tjera për të drejtuar rendimentet pa i bërë zyrtarisht ato një mjet politik. Zyrtarët e Bankës Qendrore Evropiane, për shembull, pranojnë jashtë se ata menaxhojnë koston e huazimit për qeveritë e zonës euro përmes blerjeve të bonove.
Rezerva Federale, e cila po ble rreth 80 miliardë dollarë Thesare çdo muaj, praktikoi kontrollin e hapur të kurbës së rendimentit gjatë Luftës së Dytë Botërore. Në vitin e kaluar, zyrtarët e Fed kanë referuar politikën pa sugjeruar që ajo do të zbatohet së shpejti.
‘Vetë-përmbushja’
Ndonjëherë ideja më vete është e mjaftueshme, thotë McCulley, i cili tani jep mësim në Universitetin Georgetown. Sapo bankat qendrore të pranojnë se e kanë atë fuqi, “dhe tregu pajtohet me këtë, atëherë bëhet një profeci e vetë-përmbushur”.
Shqetësimi për politikat e tilla ka qenë që politikanët të kalojnë vendet e tyre në falimentim ose hiperinflacion pa ndonjë lloj disipline të jashtme.
Dikur, tregjet financiare mendoheshin ta siguronin atë. Kohët e fundit detyra u është caktuar bankave qendrore, të cilat supozohej se do të hiqeshin nga pjesa tjetër e qeverisë në mënyrë që ato të mund të përqendroheshin në shenjat e inflacionit në syth.
Pjesët kryesore të asaj ndërtese intelektuale janë shkatërruar, veçanërisht që nga kriza financiare. Deficitet më të mëdha buxhetore dhe borxhet, një nga gjërat që supozohej se do të shtynin normat e interesit më lart, nuk e bëri atë. Politikanët gjithsesi, të drejtuar ndaj kursimi, pa ndonjë nxitje nga tregjet dhe ekonomitë pësuan një rikuperim të dobët si rezultat.
Covid-19 solli një qasje tjetër. Shpenzimet nga qeveritë kanë qenë çelësi i rimëkëmbjes dhe kornizat për të vlerësuar se sa larg mund të shkonin me siguri nuk u dukën shumë të dobishme.
Rregullat e reja
Bazuar në mënyrë tipike rreth deficiteve të buxhetit ose borxheve kombëtare si pjesë e ekonomisë, udhëzimet fiskale tradicionale nuk kishin një rol për normat e interesit. Ata nuk bënë asnjë parashikim për mënyrën se si borxhet janë bërë më të lira për t’u shërbyer edhe kur ato u rritën më të mëdha, për shkak të zhytjes në kostot e huamarrjes. Edhe zona e euros, e cila zbaton një version të rreptë të rregullores së shkollës së vjetër, e hodhi atë në pandemi.
Ekonomistët po punojnë për rregulla të reja për një epokë me norma të ulëta.
Në një letër të nëntorit, Jason Furman dhe Larry Summers, ekonomistë dhe zyrtarë të lartë të Harvardit në administratën e Obamës, argumentuan se pagesat e interesit që një qeveri duhet të bëjë çdo vit janë një pikë referimi më e mirë sesa borxhi i saj i përgjithshëm ose deficiti vjetor. Ideja ka peshë në administratën e Biden. Sekretarja e Thesarit Janet Yellen thotë se ajo pajtohet me të.
Akoma i lirë
Furman thotë se rregulli i përgjithshëm i mbrojtur në dokumentin e tij, mbajtja e kostove reale të shërbimit të borxhit nën 2% të PBB, është i zbatueshëm pavarësisht se kush ka të drejtë në debatin për atë që nxit normat e interesit. Ai thotë se nuk ka shumë për të fituar nga përdorimi i politikës monetare për të imponuar një kufi në kostot e huamarrjes së qeverisë.
“A mundet që bankat qendrore të vendosin një variabël? Po. A mund të vendosin ata njëkohësisht për tre variabla? Jo,” thotë ai. “Ju mund të bëni shtypje financiare për një kohë, por kjo thjesht e bën më të vështirë përmbushjen e objektivave të tjerë si mbajtja e inflacionit nën kontroll.”
‘Gjithmonë Ky Rrezik’
Teoria Monetare Moderne, një shkollë në zhvillimin e ekonomisë, pajtohet që inflacioni është metoda e fundit e politikës. Por ka ide të ndryshme se si qeveritë paguajnë për shpenzimet e tyre dhe çfarë përcakton normat e interesit afatgjata.
Ndërsa Furman dhe Summers favorizojnë shpjegime të tilla si plakja e popullatave, rritja e pabarazisë dhe teknologjia e kursimit të kapitalit, MMTers ndjekin një linjë mendimi që ka rrënjë në punën e John Maynard Keynes. Ai thekson rolin e politikës monetare. Afati i gjatë është vetëm për vrapime të shkurtra të grumbulluara së bashku. Pra, kur bankat qendrore vazhdojnë të mbajnë të ulët kostot e huamarrjes afatshkurtër, ato gjithashtu formësojnë norma të gjata.
Pas dekadash qëndrimi në skaj, ekonomistët e MMT shohin që debati po zhvendoset në favor të tyre. Disa nga pozicionet e tyre tani mbahen gjerësisht: Vendet që marrin hua në monedhat e tyre nuk mund të prishen, dhe rreziku real i shpenzimeve të tepërta është inflacioni jo falimentimi.
MMTers do të dëshironin që profesioni të ndërmarrë një hap tjetër në drejtim të tyre duke pranuar që qeveritë mund të menaxhojnë vetë kostot e tyre të huazimit.
Në modelet kryesore, edhe kur qeveritë po paguajnë norma të ulëta interesi dhe kanë hapësirë për të shpenzuar, “ekziston gjithmonë ky rrezik” që kostot e borxhit të rriten dhe të prishin planet e tyre, thotë Scott Fullwiler, një ekonomist i MMT dhe profesor në Universitetin e Misurit- Kansas City. “Ata nuk e kanë futur në këtë kornizë që normat e interesit janë një ndryshore e politikës.”
